تنهایی بی‌اصول و بی صاحب، تنهایی بی‌خاصیت هرگز دریچه‌ای ندارد که رو به سویی باشد. نسیمی ندارد که رو به دشتی بوزاند. زایش هنر در تنهایی است و این‌که خداوند بزرگ این‌همه اثر دارد، تنهاست. زایش هنر در تنهایی است و خلاقیت شریکی ندارد، اما رفیع‌ترین احساس انسان به هستی هنر است که زبان همه‌گیر دارد.

هم‌نشینی رفاقت نیست، دوستی رفاقت نیست. رفاقت شکنجه‌ی بسیاری در معنای پنهان خودش کشیده که فقط در طی نقطه به نقطه و منزل به منزل در سفر مواج آن به‌دست می‌آید. گذشت هر لحظه‌اش بر گذشته‌ی خودش سیری تجربی دارد که واگو کردنش محال است و هر تجربه‌ای که پایه‌های آن بر عاطفه نشسته باشد، بی واگو، به‌سمت عشق است.



رفاقت در ساختن آن به‌دست نمی‌آید. تعریف ساخت به هیچ عشقی نزدیک نیست، برای این گرفتاری عظیم و جانسوز، برای این التهاب ممتد متعهد و عاشقانه، تعریفی که بر استدلال باشد نیست.

واقعیت را اگر از شعر جدا کنیم، زیبا نیست. خیلی‌ها از در دروازه شعر و
ادبیات قابل اعتماد شده‌اند، در واقع زیبا نیستند، چون به واقعیت اطمینانی
نیست.